கடந்த வார பொங்கல் விடுமுறைக்கு எனது வீட்டிலுள்ள இரு வாலிபப் பிள்ளைகளை (மகனையும் (+2) தங்கை மகனையும் (+1) ஒரு வாலிபர் முகாமுக்காக அனுப்பியிருந்தேன்;
நான் எதிர்பார்த்ததைக் காட்டிலும் அவர்களிடத்தில் அதிக மாற்றங்கள்; அனல் குறையாமலே வந்திருந்தார்கள்;எனது தங்கை மகன் திருமுழுக்கும் பெற்று வந்திருந்தான்;
தற்போது மிகவும் புத்துணர்ச்சியுடன் தெளிந்த மனதுடன் பாவ அழுக்கெல்லாம் நீங்கிய உணர்வுடன் விண்ணகம் செல்ல இப்போதே ஆயத்தம் என்ற மனநிலையிலுள்ள அவர்களை சகஜ நிலைக்குக் கொண்டு வரவும் சங்கடமாக இருக்கிறது;மறுபுறம் பயமாகவும் இருக்கிறது;
நாளை முதலாக வழக்கம் போல பள்ளிக்குச் செல்கிறார்கள்;பழைய நண்பர்களை எதிர்கொள்ளுவார்கள்;கேலிப் பேச்சுக்கள் மற்றும் வாலிபர்களுக்கேயுரிய சில குறும்புகளையும் அவற்றை இவர்கள் செய்யாமல் விலகும்போது வரக் கூடிய மன அழுத்தங்களையும் யோசித்துப் பார்த்தேன்;
எனக்கும் இதுபோன்ற நிலை வந்த அனுபவமுள்ளதால் மிகவும் பரிதாபமாகவும் இருந்தது;
ஏன் ஆண்டவருடைய தாமதிக்க வேண்டும்?
முதல் நூற்றாண்டு கிறிஸ்தவர்களும் இப்படியே கிறிஸ்துவானவர் சொல்லிச் சென்றதுபோல உடனே வருவார் என எதிர்பார்த்து அவர்கள் காலமே முடிந்துபோனது;
இன்னும் ஏன் தாமதிக்கிறார்?
திரும்ப வரேன்...
__________________
"And the God of peaceshall bruiseSatanunder your feet shortly. The grace of our Lord Jesus Christbe with you. Amen." (Romans.16:20)
